یک فصل بی نظیر سینمایی:(تبهکار خوش قلب)...

حفره نام یک فیلم فرانسوی به کارگردانی ژاک بکر محصول سال ۱۹۶۰ است. این فیلم یکی از شاهکار های دهه ۶۰ سینمای فرانسه و جهان است. داستان فیلم در لوکیشن های بسیار بسته می گذرد و درباره نقشه چند زندانی برای گریز از زندان است که با مجازات های سنگین وحبس طولانی تصمیم به فرار می گیرند ،اما در لحظه فرار از طریق یک زندانی جوان خائن لومی روند.

قصد من در این مجال نقد یا تحلیل این فیلم نیست بلکه بازگوی یک حس ناب وبشدت زیبای تبهکاری ( بابازی میشل کنستانتین)که در تمام مدت حفر کانال با دیگر هم سلولانش همکاری دارد ولی در آخرین لحظه بابرملا ساختن یک راز وابراز احساس صادقانه خود از فرار با دیگر رفقایش طفره میرود به گونه ای که آنهانیز رضایت خود را باسکوت ونگاه پرمعنا آشکار می سازند

شب قبل از فرار ،رئیس (یکی از چهار زندانی –بابازی ژان کراودی)می گویدکه اگر همه چیز طبق نقشه پیش برود فردا آنطرف دیوار خواهند بود .بعد از لحظاتی سکوت، دوربین برروی یکی از چهار زندانی مکث می کند (میشل کنستانتین)واوخطاب به دوستانش سخن تاثیر گذار واحساس برانگیزی را به زبان می آورد که قطعا تماشاگررا نیز تکان می دهد واین سخن، فوق العاده بی نظیر ،زیباوعاشقانه است وقطعا درحوزه سینما چنین اعتراف های سحر انگیز و جادویی ماندگار و یادگار خواهند ماند.

- زندانی :من فردا با شما نمیآم

- رئیس :(مکث)منظورت چیه ؟دیوونه شدی؟

- زندانی : (سکوت)من مادر پیری دارم که حالش خوب نیست .وقتی ما فرار کنیم پلیس به سراغ اولین کسی که بره مادرمه وآن طاقت این سختی رو نداره .می فهمی؟من نمی خوام برای آن اتفاقی بیفته .(نقل به مضمون)

نوشته شده توسط شاکی در یکشنبه بیست و هشتم خرداد ۱۳۹۶ ساعت 20:37 موضوع | لینک ثابت